Rozdział 2

Obudziło mnie tępe pulsowanie z tyłu głowy. Uniosłam się na łokciach z jękiem.

- Co się stało? – zastanawiałam się, masując się po skroniach.

Wspomnienia uderzyły we mnie jak taran. Zachwiałam się, przypominając sobie, co wydarzyło się wczorajszej nocy.

- Cholera, cholera, cholera – zaklęłam, dalej starając się zwlec się z… zaraz, na czym ja siedziałam?

Zatrzymałam się na chwilę i wreszcie dotarło do mnie gdzie się znajduję. W celi.

„Pokój” był bardzo skromny. Kamienna podłoga łączyła się z kamiennymi ścianami. Pod jedną z nich stało metalowe biurko i proste, drewniane krzesło. Aktualnie zasiadałam na całkiem wygodnym łóżku, a podłogę zaścielał lekko zużyty, ale puchaty dywan w kolorze (oczywiście) szarym. Nie licząc dwóch par drzwi po przeciwnych stronach, to było wszystko.

- Lepsze to niż te lochy we Francji – mruknęłam do siebie, nieświadomie zagłębiając się w wspomnieniach.

Potrząsnęłam głową, nie pozwalając sobie na dekoncentrację. Po kilku próbach i niezliczonej ilości jęków, wreszcie udało mi się wstać. Postanowiłam jak najszybciej zbadać, co znajduje się za drzwiami, więc skierowałam się do tych na lewo.

Spięłam się w sobie, spodziewając się jakiegoś okropieństwa. Otworzyłam je szarpnięciem i odskoczyłam. Drzwi prowadziły do… łazienki. Utrzymana w metalu i kamieniu, wyglądała całkiem porządnie. Usatysfakcjonowana odkryciem, skierowałam swe kroki w stronę, jak się domyślałam, wyjścia. Te wyglądały o wiele porządniej. Wielki, prostokątny kawał metalu o grubości przynajmniej 3 centymetrów i chromowaną klamką. Dotknęłam jej niepewnie, a potem szarpnęłam zdecydowanie. Mimo że byłam na to przygotowana, poczułam rozczarowanie. Drzwi nie drgnęły nawet o milimetr.

- Świetnie, po prostu fantastycznie – mruknęłam, zła na siebie. Przecież oczywistym było, że są przygotowani – Nigdy nie odwracaj się plecami do wroga – walnęłam się w czoło, przypominając sobie powiedzonko taty.

Jak zwykle coś schrzaniłam, a teraz przyszło mi za to płacić.

Usiadłam na łóżku i zaczęłam przeglądać zawartość plecaka. Zdjęcie, trochę ubrań i całkowicie bezużyteczne pieniądze. Postanowiłam się szybko przebrać, bo na sobie miałam wczorajsze ubranie, które najnormalniej śmierdziało. Zgarnęłam nowy strój i pobiegłam do łazienki. Po chwili namysłu, postanowiłam też wziąć prysznic. Kiedy zdjęłam koszulkę, moim oczom ukazał się osobliwy widok. Na przedramieniu, tuż pod łokciem, znajdowała się srebrna, połyskująca bransoleta. Była niezwykle lekka, prawie jej nie czułam. Pewnie, dlatego wcześniej jej nie zauważyłam. Próbowałam ją ściągnąć, lecz było to niemożliwe. Wydawała się delikatna i elastyczna, a tak naprawdę była twarda i naprawdę mocno się trzymała.

Zaintrygowana znaleziskiem wzięłam szybki prysznic i przebrałam się w świeżą koszulkę i legginsy.

Nim zdążyłam wyjść z łazienki, drzwi wejściowe otworzyły się z impetem i do pokoju wszedł nie, kto inny jak brunet z tym swoim zimnym uśmiechem. Momentalnie ogarnęła mnie paląca wściekłość i, nie zastanawiając się, co robię, zainicjowałam przemianę. Zanim jednak cokolwiek się stało, poczułam ostry wstrząs, a moje ciało zwiotczało.

                                                                       *

Świadomość powróciła nagle, w połączeniu z ostrym bólem w lewej połowie twarzy.

Chciałam natychmiast wstać, lecz okazało się to ponad moje siły. Podłoga zakołysała się gwałtownie, a ja musiałam podeprzeć się ściany.

Kiedy zawroty osłabły spojrzałam z nienawiścią na nieznajomego.

- Czy ty mnie właśnie poraziłeś prądem, a na dokładkę spoliczkowałeś?! – wrzasnęłam.

Spojrzał na mnie z sadystycznym uśmiechem.

- Sama się poraziłaś – odparł powoli jak do małego dziecka.

Spojrzałam na niego jak na szaleńca, którym prawdopodobnie był.

Zerknął wymownym wzrokiem na bransoletę na moim ramieniu, a potem znowu skupił się na mojej twarzy.

- To moja droga jest mój własny wynalazek. Prąd o napięciu 220V poraża twoje ciało, kiedy tylko urządzenie wyczuje jakąś zmianę w twojej postaci – uśmiechnął się szeroko, spoglądając na swoje diabelskie dzieło– nie wyrządza on żadnych szkód cielesnych, ale porządnie kopie i zatrzymuje przemianę.

- Gratuluję pomysłowości – włożyłam w to zdanie tyle jadu ile mogłam – A mogę wiedzieć, po co to wszystko? Po co zamykasz mnie w więzieniu, po co zakładasz mi piekielną biżuterię? Do czego jestem ci potrzebna, że musimy odgrywać całą tę szopkę?

Jego twarz momentalnie spoważniała, a jego postura zaczęła emanować chłodem.

- Sama się w końcu dowiesz – mruknął – wystarczy, że dam ci trochę czasu.

- Że co? -  Zapytałam z niedowierzaniem, siłą woli powstrzymując się od dodania ulubionego słowa wszystkich Polaków – Co ty powiedziałeś?

- Zobaczysz – machnął na mnie ręką, jakbym była irytującą muchą.

Uniosłam ręce ku niebu, prosząc Boga o odrobinę cierpliwości.

- Dom wariatów – sapnęłam – Najpierw cię porywa, a potem nawet nie chce ci powiedzieć, dlaczego.

- Wystarczy odrobina zdrowego snu i wszystko się rozjaśni – posłał mi swój markowy uśmiech i wyszedł.

- Co to miało do cholery znaczyć? – rzuciłam się za nim, lecz drzwi już się zamknęły, odcinając mnie od świata zewnętrznego.

W bezsilności osunęłam się na ziemię. Ten dzień chyba nie mógłby być gorszy. Nagle usłyszałam głośne warczenie. Rozejrzałam się spłoszona, lecz w zasięgu wzroku nie było niczego, co mogłoby go wydawać.

Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że to mój brzuch. Dopiero teraz poczułam ssący głód, szarpiący moje trzewia.

- I co ja mam teraz zrobić? – zapytałam sama siebie, powoli się podnosząc – przecież tutaj nie ma nic do jedzenia, a na pewno nie będę się dobijać do drzwi. Przecież nikt mnie nie usłyszy przez te kilometry metalu i kamieni.

Po przeanalizowaniu sprawy postanowiłam poczekać do jutra. Pewnie znowu odwiedzi mnie brunet. Poproszę go o coś do jedzenia i po sprawie. Przecież chyba nie chce żebym mu tu umarła z głodu?

Nie mając pojęcia, która jest godzina, postanowiłam zająć się czymś pożytecznym. Wróciłam do łazienki i wyprałam moje przepocone ciuchy w umywalce. Może nie był to doskonały sposób, ale lepsze to niż brudny strój. Musiałam dbać o moją garderobę, bo nie wiadomo ile jeszcze czasu będę musiała wytrzymać w tym pokoju, a raczej nie dostałabym nowej.

Kiedy skończyłam już pranie, nie do końca wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Ktoś, kto projektował moją celę chyba zapomniał, że może mi się odrobinę nudzić. Chociaż może to zamierzone? W końcu będę tak znudzona, że powiem im wszystko, co będą chcieli.

Żeby nie zacząć łazić po ścianach rzuciłam się na łóżko i pogrążyłam się we wspomnieniach. Po jakimś czasie oczy zaczęły mi się kleić. Nie walczyłam z ogarniającą mnie sennością, więc po chwili zapadłam w sen.

Słowa bruneta okazały się prorocze. Wszystkiego miałam się dowiedzieć dzisiejszej nocy.